zaterdag 31 oktober 2009

(54) PET/CT scan gehad


Zaterdag 31 oktober 2009.


Vrijdag PET/CT scan gemaakt. Ging er redelijk goed naartoe. Maar de toediening van 1 liter Johannesbroodpitmeel, de nucleaire injectie (radio actieve stof, die de kankercellen zichtbaar maakt voor de PET/CT scan) en de contrastvloeistof maken je meteen weer hondsberoerd. Gelukkig was dat alleen maar de vrijdag zelf en vandaag (zaterdag) is het de periode van geen chemo en ben je weer een heel klein beetje mens.

In de loop van de volgende week uitslag PET/CT scan en nu maar het beste er van hopen.
Meer info over nucleaire geneeskunde: http://www.amc.nl/?sid=956

maandag 26 oktober 2009

(53) Ziek, zwak en beroerd

Maandag 26 oktober 2009.

Allereerst toch weer even een bedankje voor familie, vrienden, kennissen, collega's voor de belangstelling, aangeboden hulp, hoe het met me gaat ect.
Kaartjes, mailtjes, en andere leuke dingen doet altijd goed.

De vijfde chemo (nog twee dagen pillen slikken) heeft er erg ingehakt. Deze keer was de slechte van alles (je wordt steeds zwakker, dus de chemo wordt steeds zwaarder te verdragen).

Vrijdag a.s. de PET/CT scan. Bij een goed resultaat (geen toename in uitzaaiingen of ander slechter beeld) kan ik een poosje stoppen met de chemo. Iets waar ik enorm naar uitkijk en op hoop.

Want met deze zware chemo is de kwaliteit van leven niet echt om te juichen. Je bent aanwezig, doodziek/moe en kan niets doen dan alleen maar ziek en moe zijn en daar heb je het dan wel mee gehad. (allemaal niet opbeurend).

Dus hopelijk pakt de PET/CT scan goed uit en mag/kan ik een poosje stoppen met de chemo. Mocht het slecht uitpakken.... iets waar ik maar even niet aan moet denken.

Maar laten we er van uit gaan dat het net zo goed uitpakt als de vorige PET/CT scan, waarbij de uitzaaiingen boven verwachting waren teruggedrongen. Dan komt er een volgende fase in mijn strijd tegen de kankeruitzaaiingen (je gaat niet dood aan de primaire tumor, maar de de uitzaaiingen/metastasen ervan).

Hoe de volgende fase (na het kunnen/mogen stoppen van de chemo) gaat verlopen meld ik later wel. In ieder geval zonder chemo. Maar toch de uitzaaiingen blijven proberen terug te dringen/onder controle te houden.

grt aan allen
Ron

zaterdag 17 oktober 2009

(52) De shoarma party van Lana met klasgenoten.

Vrijdag 16 oktober 2009.


Aan het begin van mijn 5e chemo vroeg mijn oudste dochter, Lana, al of ze met vrienden en vriendinnen van haar klas een shoarma party kon houden (zie filmpje en foto). Dat zou nog net kunnen zeg ik, want donderdag kom ik uit het ziekenhuis en op zondag en alle 14 dagen erna begint de chemo rotzooi/pillen echt te werken. De dagen net na de chemo gaat het nog een beetje.

Maar enfin, wij, in huize Froger maken de lekkerste shoarmabroodjes en daar moest maar even een party voor komen vond Lana. Zo beloofd, zo gedaan. Liesbeth had lekker alle spullen gehaald, de meiden hadden nog wat extra broodroosters meegenomen. De aanwezige mannen hadden voor ons lekkere koek meegenomen en de meiden hadden nog wat cakejes gebakken voor wat er verder op de kamer van dochter Lana zal afspelen. Er werd in ieder geval veel gelachen, gezongen (met de WII singstars e.d.) en ander geklets, gegier en geroddel.

Ik bracht de tassen met snaai wel naar boven en voor drinken moesten ze zelf maar in de koelkast hun weg vinden.
Aan het eind van de avond ging de meute voldaan de deur uit en ik heb genoten dat mijn dochter weer een fijna avond had.

Ik ben er erg blij om dat mijn dochters nog steeds vriendinnen mee naar huis nemen en niet het gevoel heeft/hebben van: "er is een zieke vader thuis en ik wil niemand laten komen". Daar ben ik heel erg blij om. Ook mijn andere dochter doet het net zo. (zie filmpje pyjama fun).

Het zal misschien wel anders worden als ik hier met (ziek)bed in de huiskamer sta en alsmaar in pyjama zal staan. Maar dat zal denk ik niet gebeuren. Dan zit ik al in de hospice-fase (erg ziek en pyjama-fase). Maar dat laat nog wel even op zich wachten (hoop ik).

Voorlopig heb ik hier weer heel veel van genoten om dit weer mee te mogen plukken. Zo gaat het hier altijd in de jeugdherberg van huize Froger van "0" tot heden en hoop dat het nog jaren zal door kunnen gaan. Ook later.

PS bedank voor de kaarten die nog steeds komen.


grtjs Ron


Shoarma Party filmpje. Lana houdt van gezellige dingen doen met de groep.

Fee met Helen (slapen en pyjama fun filmpje, samen in één pyjama. Het zal Fee niet zijn die zoiets weer bedenkt).

donderdag 15 oktober 2009

(51) De clochard van het ziekenhuis.


Donderdag 15 oktober 2009.

De vijfde chemo zit er weer in. Na het opstellen van het juiste protocol (in samenwerking met de zusters) is nu alles in één keer goed gegaan. Dus dat was wel fijn.

Omdat ik precies na drie weken weer op de zaal lag, lagen ook de "gasten" van vorige keer er weer. DE SNURKERS, BOOMZAGERS EN GRASMAAIERS! Geeft ze een naam. Zelf maak ik ook wel geluidjes, maar die horen ze nooit, want van de vijf keer dat ik in het ziekenhuis ben, heb ik daar nog nooit één nacht geslapen. Tot gisteren dan.

De eerste nacht ben ik maar een bankje in het donker, boven de "wandelpromonade", van het ziekenhuis gaan opzoeken. Dus daar zat ik heerlijk rustig zonder snurkers om mij heen. Daarna weer terug naar de zaal (apparatuur, de lantaarn, allerlei zakjes vloeistof, die ik als een nagel aan mijn doodskist meesleep). Ik kan maar twee uurtjes met de accu doen en daarna moet de stroom er weer op.

In nacht twee had ik het met de 3 anderen op de zaal over het gesnurk. "Hoe kunnen jullie in godsnaam slapen als jullie alle drie zo hard snurken". Geen probleem, hoorde ik in koor!
Als ik hun vrouw was, zou ik helemaal gek worden met zo'n lawaai om mij heen. "Nooit wat van gehoord", weer in koor. Op dat moment kwam er een verpleger binnen waar ik het goed mee kan vinden en hij zei dat hij wel een plekje voor me wist op de vleugel, waar ik alleen kon slapen.
Dit privilegé was dus niet tegen dovenmansoren gezegd. Het werd uiteindelijk een kamer, waar je ligt voordat je naar de operatiekamer wordt gebracht. Wat een een rust die nacht!!!! En heerlijk geslapen. De verpleger, Jacco, zou me die morgen om zeven uur weer ophalen, want dan kwam de boel op die aldeling weer tot leven en moest ik wegwezen. Nou dat kwam het zeker. Ik werd wakker omdat er twee verplegers met het bed aan de rol wilden om mij naar de operatiekamer te brengen. Ze hadden gelukkig al snel door dat er iets niet klopte. Jacco stond al achter die twee te lachen in de deuropening en ik speelde het spelletje wel mee in de vorm van. "En straks ben ik zeker mevrouw Froger" Nog even een praatje gehouden met de artsen en Jacco en nog wat gelachen om grappige voorvallen.
.
Maar hoe dan ook dit was mijn eerste nacht dat ik redelijk (behoudens het onvermijdelijke toiletbezoek) goed heb geslapen.
.
Ook kwam de "baas" van de oncologieafdeling in de loop van de dag nog even zijn ronde doen (ik heb hem al een paar keer gesproken m.b.t. mijn bemoeienis met het onjuiste behandelplan). Hij vond dat ik me er toen teveel mee bemoeide, maar uiteindelijk is hij toch wel blij dan er nu een behandelplan in de pc is dat voor iedereen goed te begrijpen/uitvoerbaar is. Ook hoorde ik van een verpleegster, dat er nu nog iemand is met een zelfde cocktailkuur als ik. Bij hem/haar hebben ze het behandelplan uitgevoerd, zoals ik dat samen met de verpleegters heb opgesteld en de uitvoer bij die persoon is in één keer helemaal goed gegaan (de chemokuur duur is drie dagen), dus bij overdracht moet het ook goed gaan.
.
Enfin, de arts had een assistent bij zich en hij zei meteen al, laat meneer Froger maar schuiven, die hoeven we niets uit te leggen, die houdt alles zelf goed bij. Hij was wel verbaasd, dat mijn nieren nog net zo goed werken als in het begin, dus geen enkele achteruitgang in nierfunctie. (AFKLOPPUHHHH!!). Dat was toch wel iets wat hem verbaasde. Maar wees er maar blij om, zei hij, meestal gaat de nierfunctie achteruit bij deze vormen van zware chemokuren.
.
Maar ik doe dan ook wel veel mijn best om zoveel mogelijk te drinken (ook in de nacht) om zoveel mogelijk de nieren te spoelen. Ook gebruik ik wat supplementen. Of die ook van invloed zijn om de conditie van de nieren zo goed mogelijk te houden....... Wie zal het zeggen... Is het veel water drinken of is het het gebruik van de supplementen (waarvan men ook wel zegt dan het onzin is)?
.
Lees veel momenteel. 30/40% van de kanker onstaat door constant slechte voeding (te veel om het punt voor punt te benoemen), maar let nu meer op mijn voeding/eten etc. tel luchtverontreiniging er maar bij op (meeste kankergevallen omgeving schiphol etc. etc.). En wat te denken van de dingen, waarvan we 50 jaar geleden niet aan dachten dat het kanker kon veroorzaken (beroepsziekten). Verf, asbest remvoeringen zonder bescherming schoonblazen (dag in en uit) en ga maar door. Kanker zal zich de aankomende jaren nog veel meer manifesteren. Maar de toekomst ziet er wel naar uit dat het een beheersbare ziekte wordt, dus 25 tot 30 jaar te kunnen onderdrukken, zoals AIDS, maar daar zijn we minimaal nog wel 15 jaar van af.
Helaas spelen ook de boefjes van de farmacie een prominente rol in de wereld van de kankermedicijnen. Aan patienten valt te verdienen en als er niets te verdienen valt blijven werkende medicijnen tegen kanker op de plank liggen. Hard maar waar. Ik kom er nog wel eens op terug. Famacie betaalt trials. Geen geld om aan patienten te verdienen, dan geen trials.
Bijv. Goedkoop medicijn tegen bepaalde vormen van kankeruitzaaiïngen (Imuuntherapie) € 250,--per injectie en wordt met goede resultaten in Bulgarije (Sofia ziekenhuis) gebruikt. Terugdringen van kankeruitzaaiïngen van 8% naar 83% voor de eerste 5 jaar (en dat met vijf injecties). In dit geval leverkanker. Maar niet interesssant voor de farmacie. Zitten er geen mogelijkheden tot patenten op, dus de farmacie wil geeneens trials starten, etc.
.
Nog wel een ander leuk verhaal. Echt goed. Naast me in het ziekenhuis lag een man van 77 jaar. Deed veel aan bewegen en gezonde voeding.
Fietste elke week op zijn racefiets naar Zandvoort, Egmond aan Zee, Katwijk en noem maar op. (100 - 125 km wekelijks), haakte aan bij groepjes wielrijders die hem wel eens probeerden af te schudden (lukte niet altijd).
Ook zwemt hij nog regelmatig onder water het 50 mtr bad door. Op een gegeven moment ging dat niet meer. Naar de dokter en er bleek een groot gezwel in één van de longen te zitten. Dokter/arts wil hem niet 1,2,3, opereren, gezien de leeftijd. De beste man van 77 jaar had trouwens nog nooit een ziekenhuis van binnen gezien. Nadat de man vertelde hoe gezond hij leefde, heeft de arts na gemeten resulten geen seconde meer getwijfeld om hem te opereren. Geen kanker gelukkig, 1/3 van de long weg. Wel even 10 dagen doorbijten door de herstelperiode en hij mag na 10 dagen kerngezond weer naar huis. Zo kan het dus ook.
.
Nu zelf nog even 14 dagen door de pillenvoorraad heen komen en veel op de bank hangen. Daarna de PET/CT scan, waarvan ik hoop dat die goed is. Dan mag ik stoppen met de chemo (2 maandelijkse controle of de kanker weer groeit, en waarvan ik hoop dat het een tiidje stil blijft staan). Dan heb ik (tot zolang het duurt) een menswaardig bestaan op niveau van een 8o jarige. (Helaas wel conditieloos). Want een goede conditie, dat is waarschijnlijk niet meer haalbaar. (En het is nog maar de vraag hoeveel tijd de kanker mij geeft om ook maar wat aan mijn conditie te doen).

Teveel goede cellen zijn vernietigd. Alles komt wel wat terug, maar nooit meer als voorheen. Ook zijn mijn ogen erg achteruit gegaan. Verder ben ik kaal, regelmatig bloedneus, armen met dode aderen. Armen doen erg pijn, en emotioneel speelt er natuurlijk ook het e.e.a. etc, etc.
.
Ook helaas nare berichten van anderen. Een 34 jarige man, twee kindjes van 3 en 5 jaar, met wie ik twee keer op de zaal lag (zat), kon alleen maar zitten, en alleen zittend slapen met een dekentje over zich heen, is twee weken geleden overleden. (Je krijgt op de zaal toch 'n band met lotgenoten). Toen ik het er met zuster Ingrid over had (ook met sommige zusters krijg je een bepaalde band) kwamen toch wel de tranen.
.
Ook een andere vrouw, een echte "ijzeren dame", zij lag naast mij met haar laatste chemokuur en had beloofd voorlopig niet meer teug te komen, omdat alles "flink geslonken was". Ook zij was er nu weer (weliswaar op een andere kamer). Ik ging bij haar op bezoek en helaas moest ik gewoon even op het naamkaartje op de deur kijken of zij het werkelijk was. Onherkenbaar! Helemaal uitgeput, ze kreeg zuurstof, zat met handdoeken op haar rug enz. Heel even met haar gesproken, het zag er niet goed uit.
.
Ook uit de kennissenkring hoorde ik vandaag slecht nieuws. Een dertig jarige man met een bijzondere vorm van kanker, waar geen of slechts een in (veel) mindere mate werkende chemo bij werkt (bestralen kan helemaal niet). Alleen nucleaire therapie werkt redelijk goed, in 80% van de gevallen slaat dat aan. En bij hem dus net niet. En dan zit hij in het zelfde schuitje als ik. Hoe lang heb je dan nog, dan zit hij ongeveer in de zelfde prognose, die ik heb.
.
De man is jong, net getrouwd, kinderplannen. Er gaat een hele vette rode streep doorheen. Voor de persoon zelf (een gevoel dat ik kan delen) en ook voor de ouders en echtgenote een drama. Wat kan het leven soms ROT/KlOTE zijn, om het maar eens grof uit te drukken.
.
Helaas word je dan heel hard met de feiten geconfronteerd van je eigen ziektebeeld en dat het een groot vraagteken is, wat op korte termijn alle kanten op kan gaan. Het kan een paar maanden zijn of je hebt het geluk dat het wat langer kan duren. Maar schrikken doe je wel als je op één dag drie van dit soort dingen hoort van mensen, die geen onbekende meer voor je zijn. Enfin, we vechten maar door en zien het wel.
.
Anderen (Lauranne, Patricia, Renée) weer bedankt voor de nieuwe (ziekenhuis)sloffen, de biologische appelsap, fruit en lekkere manderijntjes. Smaakte allemaal prima en ging schoon op (behalve die sloffen...)
Een natuurlijk het bezoek dat er weer was (van jong tot ouder).
Tot de volgende keer weer, als ik wat meer puf heb.

zaterdag 10 oktober 2009

(50) vandaag eindelijk een beetje energie terug.

Zaterdag 10 okt 2009.

Van de driewekelijkse chemokuur (21 dagen) voel ik me alleen de laatste paar dagen voor de volgende chemo weer wat beter (komt omdat ik na de infuuschemo's en 14 dagen xeloda pillen tot de 21e dag (dag van nieuwe chemokuur) na de 14 dag mag stoppen met de pillen). Deze werken dan nog zo'n 3 dagen door en dan komt de energie weer een beetje terug.

Dat is wel heel prettig. Je bent dan van dood(moe)ziek, niet eens de puf om maar een paar meter te lopen en daarna heb je gewoon weer energie dat je weer wat kan doen. Het is een vreemd gevoel als je een dag daarvoor niet eens van de bank wil opstaan en de volgende dag het gras kan maaien (wel elektrisch), maar om even duidelijk te maken. Dus vrijdag het gras gemaaid (Nou, nou is dat het!, maar voor mij een enorme stap van wat ik opeens kan).

Vandaag (zaterdag) aan het eind van de dag zelfs even met het scootertje naar AH geweest om wat rood fruit en een paar biologische producten te halen. Natuurlijk was ik incognito (petje op, zonnebril tegen de hoofdpijn) (fotootje volgt.)

Ik dacht in een half uurtje terug te zijn, maar kwam daar een aantal bekenden tegen, buren/zwager/collega's, die ik even op de schouder tikte. Eerst een blik van "Wie is die vent?" maar daarna natuurlijk de nodige gesprekstof. Men was ook stomverbaasd mij zo te zien. Alsof ik niets mankeerde, sta ik er dan bij. Het is raar maar waar als de energie terug is kan je opeens veel meer doen (kan nog geen tien meter rennen, hoor). Maar alles heel rustig aan en geen enkele inspanning dan kan ik gewoon even rustig door Albert Heijn lopen. Daarna voel je het wel meteen, want thuis plof je dan meteen op de bank. Een soort gevoel van dat je een paar uur in de fitness bent geweest.

Enfin, het was voor mijn een "uitje" om zo even in AH een paar boodschapjes te doen en even bijpraten met buren en een paar collega's. Wel een leuk toeval voor de zaterdag.

Hoi Ellen. Voor mij een heel fijn gevoel dat zulke oude bekende van heel, heel, geleden zo even van zich laten horen (op Blog of in mail).

donderdag 8 oktober 2009

(49) stand van zaken


Donderdag 8 oktober 2009.


(fotootje: zegelringkankercellen). Die heb ik dus. Maagkanker metastasen door het lymfevatenstelsel zogezegd. Niet totaal te vernietigen met chemo e.d. Zullen uiteindelijk tumoren worden aan de organen. Rest spreekt voor zich.

Sinds woendag mag ik weer stoppen met de pillen. Gisteren was ik ook bij de oncoloog. Helaas het laagste leucocyten (of witte bloedcellen) gehalte ooit, 2,7.

Dus oppassen voor infecties en meer. Helaas correspondeert dit lage gehalte ook met de constante enorme vermoeidheid en is een praatje maken al (te) vermoeiend.

Enfin, ik mag weer een weekje stoppen met de pillen en nu maar hopen dat het beenmerg (dat door de chemo en pillen compleet lam geslagen is) de witte bloedcellen weer naar een wat hoger niveau kan brengen. Helaas kan dit proces niet gestimuleerd worden met voeding of wat dan ook. Alleen maar met injecties, die weer hevige botpijnen teweeg brengen. Dus dan maar langzaam aan.

Nu ik weer gestopt ben met de pillen (bijkom-rustweek) ga ik er vanuit dat ik van de week weer wat energie terug krijg en dat mijn lichaam mijn geest weer in staat stelt om wat te doen. (dus iets anders dan liggen, hangen en slapen).

Wel ga ik nu merken dat de chemo de goede zaken in mijn lichaam aan het beschadigen is. Meer klachten van darmen, maag en ook emotioneel etc.

Het lichtpuntje waar ik naar uit kijk blijft (na de vijfde kuur, pffffft daar moet ik ook nog even doorheen aankomende week), dat tzt de PET/CT scan een beeld laat zien dat ik kan stoppen (al is het maar tijdelijk) met de chemokuur.

Het stoppen met de chemokuur is dus mogelijk als de kankeruitzaaiingen (micro metastasen van het zegelring carcionoom=is kankercel die vanuit de maag komt) een heel stuk zijn afgenomen of er een vorm van "stilstand" is. Maar enfin, dit is vooruit lopen op de situatie.

Hopelijk knap ik de aankomende dagen lichamelijk wat op en weer een beetje bij het gezin hoor.

Voorlopig is er niet zo veel te melden en zal het zo af en toe wel eens wat langer duren tot ik weer een berichtje plaats.

Groet aan iedereen
Ron