(31) En hoe is het nu met Ron?

Donderdag 13 augustus 2009.

Familie, vrienden, kennissen, buren, (oud)collega's willen graag weten hoe het met me is en die belangstelling is fijn en doet je goed.

.

Het is een vraag waar ik dan niet direct een antwoord op heb. Dan ben ik even een seconde stil, op zo'n moment schiet er gewoon te veel door je hoofd. Maar ja, waar moeten ze anders mee beginnen...... dus uiteindelijk maakt het ook weer niets uit. Je moet ergens mee beginnen, toch?

.

Allereerst heb je steeds het gevoel dat er iets achter je staat. Het is zwart met een zeis... Enig idee?

Helaas...... dat gevoel laat je niet los. Soms vergeet je het wel even. Zo af en toe vraag ik me af: "wat is nu het meest pijnlijke van de hele situatie?" Ik ben dan al snel achter het antwoord:
.
Allereerst: De chemokuur is lichamelijk erg zwaar. Het is een vrij nieuwe combichemo, vooral die 14 dagen pillen slikken sloopt je. Alles is gericht om de sneldelende slechte cellen een dreun uit te delen. Op een hele goede Amerikaanse site over kanker met daarin een forum wordt over deze chemocombinatie gesproken (doel van deze chemocombi is de snel delende verkeerde cellen af te remmen). De chemocombi is ook daar zeer recent. Ook voor deze mensen het zelfde probleem van vermoeidheid, maar gelukkig weinig andere nare bijwerkingen. Wel weet iedereen dat het resultaat: "hoe lang blijf ik nog leven met redelijke kwaliteit van leven" een open eind is. Kanker/chemo/geloven en hoe je lichaam er mee om gaat is een heel persoonlijk gebeuren met een heel persoonlijk resultaat.
.
Ten tweede: en dat is het meest hartverscheurende, dat je als deelgenoot van het gezin er naar alle waarschijnlijkheid niet zo lang meer bij bent en dat is kei- en keihard en bijna niet te verkroppen.

.

Natuurlijk knok je voor zo lang mogelijk, maar het feit dat je weet dat je er op termijn niet meer bent voor de kinderen en alles van ze gaat missen, wat je zo graag had willen delen, meemaken, nog willen meegeven en onnoemelijk veel meer, dat doet zoveel pijn.

.

Daarbij maakte je een planning (en dat was al op niet al te lange termijn) om samen met je vrouw allerlei leuke reisjes, reizen, uitstapjes te gaan maken. Helaas, ook dat gaat aan ons samenzijn voorbij.

.

Dus hoe ik me voel?...... is genieten van de leuke momenten, die er op de dag zijn en heel bedroefd om het feit dat je op termijn geen deelgenoot van het gezin meer bent met alles waar je zo graag bij had willen zijn en mee had willen maken.

.

Omdat je dit hele proces bewust meemaakt is het ongelofelijk moeilijk om er mee om te gaan. Afscheid kunnen/mogen nemen is fijn, maar af en toe denk ik wel eens............ (Beide is niks hoor, dat andere is ook shit).

.

Met heel veel geluk komt er nog een stukje "genieten". Als de chemokuren aanslaan, wordt er na een 6 tal of 9 tal keren gestopt. En men heeft de snelle verkeerde celdeling kunnen afremmen/verminderen (de positieve versie van de chemokuur, waar ik het nu over heb) dan kun je het geluk hebben dat de hele celdeling zich een tijdje rustig houdt (kan 1 dag zijn, maar met veel geluk ook 6 maanden). Dan zou je dus in die periode iets kunnen ondernemen, bijvoorbeeld een vakantie. Het harde is dan weer wel dat de verkeerde celdeling gewoon elk moment kan terugkomen. Een bizar vooruitzicht.

.

En verder........Laten we het maar op domme pech houden. Er zijn vele lotgenoten meer.

(30) Ze zijn een lekker dagje naar de Efteling.

Donderdag 13 augustus 2009.

Volgt

(29) De jeugdherberg draait gewoon door.

Woendag 12 augustus 2009.

Pap....... kun je even een vuurtje aanmaken van de BBQ, we willen graag marsmallows roosteren vanavond.

Dat doe ik wel vaker voor ze, dus eigelijk niets bijzonders. Het is ook een klusje van niks, maar nu staat dat voor mij gelijk aan een een halve boomstam doorzagen met een kettingzaag waarvan de motor stuk is.

Maar enfin, na 10 minuten brandt alles en na een half uur zit dochterlief met de vriendinnnen aan de marsmallows. Natuurlijk met veel gelach over....................(verzin het maar. Tip... Ze waren met 5 schoolvriendinnen in Spanje op de camping).

In ieder geval zijn dit de momenten, die ik ze kan kan bieden en waar ik van geniet.

(28) Bezoek aan oncoloog (stand van zaken).

Dinsdag 11 augustus 2009.

Is niets interessants over te zeggen.

"Hoe voelt u zich"? Bloedwaardes heb ik binnen, hartfilmpje is oké. Ziet er goed uit. U kunt de volgende chemokuur in. Even wat afspraken maken voor de volgende bloedproef en opname en ik zie u de volgende keer weer.

Wel moet ik zeggen dat ik een heel aardige vrouwelijke oncoloog heb. Heeft zelf ook kinderen en heeft het er af en toe wel eens moeilijk mee als een gezinsgelijke situatie aan haar bureautje zit. Dan komt het soms wel even dichtbij dat iedereen deze ellende kan overkomen. Ze doet haar best, neemt de tijd voor je. Houdt contact en ik mag altijd bellen en maakt tijd vrij voor je als dat nodig is.

Ik heb het idee dat de chemo aanslaat, zegt de oncoloog. Met een wondertje heb je dan de kans dat de groei zich even rustig houdt en dat je in redelijke kwaliteit van leven afscheid kan nemen.

Ik zie dat ook wel als een pluspunt, hoor. Maar één tel later gaat mijn leven in de hel op aarde verder.

Geniet zolang van alles wat kan, zegt men. Maar alles waarvan je geniet ga je extra hard missen. Enfin, jezelf in de schuur opsluiten voor een jaartje of zo is het ook niet.

Blijft toch erg lastig, hoor. Waar ik van geniet is dat ik er ben voor vrouw en kids. Lana, Fee en Liesbeth. Ik kan nog iets voor ze betekenen. Van een bakje koffie zetten tot naar hun verhalen luisteren en soms een een klein beetje meehelpen.