Vrijdagavond 18.00 uur.
In de middag hoorde ik dat we eters krijgen. Eters bij ons zijn bijna altijd vriedinnen van mijn dochters. Altijd heel erg gezellig. Pannenkoeken stond op het menu, maar deze keer heb ik het hele bakritueel overgelaten aan Liesbeth. "Ik heb er de kracht niet voor" (zou Gordon gezegd hebben).
Onder het pannenkoeken-eten wordt meestal veel gelachen. Vaak komen de meest hilarische verhalen naar boven (je zou er een boek over kunnen schrijven). Na afloop wordt alles keurig naar de keuken gebracht en de meiden gaan weer verder in hun "nagelstudio" Zie maar even op deze link. Het leukste cadeau voor je dochters. Als creatieve man zijnde vind ik het zelfs leuk (niet dat ik het zal gebruiken), maar erg leuk: http://www.konad.co.kr/main4.asp Moeders/vaders: is binnenkort één van je meiden jarig.... denk hier eens aan.
Laat in de avond gaan de meiden weer naar huis. Weer een avond vol van leven en gezelligheid voorbij (ik zal het missen).
zaterdag 11 juli 2009
(9) De moed er in houden en doorgaan
Vrijdag 10 juli 2009
De dag maar begonnen met een kopje thee en een boterhammetje. Daarna nog even het aanhangwagentje gevuld voor de kringloopwinkel en de vuilstort. De kelder is tenslotte nog steeds een half pakhuis en dit weekend moet het toch echt een beetje klaar zijn.
Grappig dat je (en zeg ook maar WE) veel spulletjes in dozen tegenkomt, die al 25 jaar ingepakt staan en ook al overal ingepakt in een doos hebben gestaan. Dus misschien toch maar eens nadenken om het echt weg te doen....... of toch maar weer op de vliering zetten (natuurlijk niet de echte herinneringen).
In de middag kwamen de collega's. Een mooie bos bloemen en warme belangstelling hoe het met je gaat en vooral, of er nog iets voor je gedaan moet worden. Een beetje praten over alles en nog wat, maar als het gaat over de kids, dan is het zwaar. Enfin, hoe je het ook bekijkt, je einde is veel dichterbij dan je ooit voor ogen had en dat is een hard gegeven. Na vertrek van de collega's alles maar weer even laten bezinken.
Tijd om de aasgieren te voeren. Zo noem ik ze maar: De Kringloopwinkel en de vuilstort. De kringloopwinkel vraagt zelf erg dure prijzen voor oudgoed (terwijl het juist wat voor de minder bedeelde is) en als je bij de vuilstort komt met je aanhangwagentje komen ze als aasgieren op je aanhangwagentje af of er nog iets voor hen zelf bij zit. Totdat ik een tijdje geleden zelf een oud fietsonderdeel nodig had voor een uitvinding waar ik mee bezig ben/was, dan gaat het allemaal niet zo makkelijk, maar enfin. Zo gaat het nu eenmaal. Kijk hier maar eens naar (en zo zijn er meer): http://www.destentor.nl/algemeen/binnenland/3660659/Personeel-kringloopwinkel-houdt-waardevol-spul-zelf.ece?start=1&sort=desc
Aan het eind van zo'n dagje ben ik erg moe. Vooral emotioneel moe. Je wilt tenslotte ook niet de hele dag voor je gezin constant lopen grienen, daar wordt niemand beter van. Maar als we in de avond met ons tweetjes zitten, komen toch echt de tranen.
De dag maar begonnen met een kopje thee en een boterhammetje. Daarna nog even het aanhangwagentje gevuld voor de kringloopwinkel en de vuilstort. De kelder is tenslotte nog steeds een half pakhuis en dit weekend moet het toch echt een beetje klaar zijn.
Grappig dat je (en zeg ook maar WE) veel spulletjes in dozen tegenkomt, die al 25 jaar ingepakt staan en ook al overal ingepakt in een doos hebben gestaan. Dus misschien toch maar eens nadenken om het echt weg te doen....... of toch maar weer op de vliering zetten (natuurlijk niet de echte herinneringen).
In de middag kwamen de collega's. Een mooie bos bloemen en warme belangstelling hoe het met je gaat en vooral, of er nog iets voor je gedaan moet worden. Een beetje praten over alles en nog wat, maar als het gaat over de kids, dan is het zwaar. Enfin, hoe je het ook bekijkt, je einde is veel dichterbij dan je ooit voor ogen had en dat is een hard gegeven. Na vertrek van de collega's alles maar weer even laten bezinken.
Tijd om de aasgieren te voeren. Zo noem ik ze maar: De Kringloopwinkel en de vuilstort. De kringloopwinkel vraagt zelf erg dure prijzen voor oudgoed (terwijl het juist wat voor de minder bedeelde is) en als je bij de vuilstort komt met je aanhangwagentje komen ze als aasgieren op je aanhangwagentje af of er nog iets voor hen zelf bij zit. Totdat ik een tijdje geleden zelf een oud fietsonderdeel nodig had voor een uitvinding waar ik mee bezig ben/was, dan gaat het allemaal niet zo makkelijk, maar enfin. Zo gaat het nu eenmaal. Kijk hier maar eens naar (en zo zijn er meer): http://www.destentor.nl/algemeen/binnenland/3660659/Personeel-kringloopwinkel-houdt-waardevol-spul-zelf.ece?start=1&sort=desc
Aan het eind van zo'n dagje ben ik erg moe. Vooral emotioneel moe. Je wilt tenslotte ook niet de hele dag voor je gezin constant lopen grienen, daar wordt niemand beter van. Maar als we in de avond met ons tweetjes zitten, komen toch echt de tranen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
