(12) De thuisbioscoop is er weer en dochter Fee krijgt een eigen deur in haar kamer.

Zondag 12 juli 2009

Vandaag weer hard gewerkt. Het lichaam laat het nog toe en niets doen maakt je helemaal gek.

Weer veel spulletjes opgeruimd (niet alleen van mij) maar van ons allemaal. Wat echt weg kan en wat een plekje op de vliering krijgt. 't Is voor de achterblijvers, om ooit nog eens naar te kijken.

Wat kan een mens een spulletjes bewaren, zeg. Het vreemde is toch wel, iets waar je 25 jaar geleden binding mee had, kijk je heden ten dagen toch weer anders tegenaan (niet met alles natuurlijk), maar waar je 25 geleden niet aan dacht om weg te doen, kan nu zo weg. Het heeft de tijd gediend.

Vandaag een lang gesprek gehad met collega Rob. Het deed me goed en hij komt een keertje langs. Collega's waar je toch zeven jaar mee optrekt, dat geeft toch een hechte band.

Morgen (maandag) waarschijnlijk één van de laatste dagen dat ik me nog goed voel. Want dinsdag volgt de ziekenhuisopname en woensdag de eerste chemokuur.

Dus eerst nog even een ritje met de aanhangwagen naar de gemeentelijke "aasgieren" en daarna nog de beloofde deur (3 maanden geleden al beloofd) in de kamer van mijn jongste dochter Fee te zetten. Daar zit nu alleen maar een groot gat.

Als de deur erin zit, is het nog maar de vraag wat ik nog aan energie heb, om haar kamertje op te knappen (niet zo veel denk ik).

Maar mijn nicht(je) en haar vriend hebben aangeboden hieraan mee te helpen. Dus eigenlijk hoef ik alleen maar te delegeren, dit is ook wel eens leuk.

De oudste dochter Lana heeft sinds 3 weken haar vernieuwde/verbouwde & ruimere kamer gekregen. Met een eigen deur en heel haar kamer zelf mogen inrichten, met alles er op en eraan. Hoe blij kun je een kind maken.

En ja, wat gaat de periode die ik na de chemo heb nog brengen............ Hopelijk zijn er goede momenten om met het ons viertjes zo af en toe ergens van te genieten. Van een filmpje pakken tot misschien wel een weekend Parijs.

Het blijft een bizarre situatie..........weten dat je er over niet al te lange tijd niet meer bent en waarschijnlijk erg zwak en ziek zult gaan voelen tot............

(11) Peter Aulman op de koffie

Zaterdag 11 juli 2009

Oud collega Peter komt in de ochtend even op bezoek. Natuurlijk veel zitten praten over vroeger en hoe met me gaat. Iedereen die me ziet of me bezig ziet, kijkt toch wel met enige verwondering naar het ziektebeeld. In principe ben je echt doodziek, maar aan de buitenkant zie je er zo goed als helemaal niets van. Ik kreeg nog een heerlijk stripverhaal van Peter "Dirkjan". Strip had net zo goed "DirkRon" kunnen heten ;-)

Zonnetje op de bol en het lijkt net alsof je een weekje thuis vrij bent en wat klusjes aan het huis bent doen. Af en toe een kuchje en daarna gewoon lekker een bakje soep en thee met een koekje "Alles gaat gewoon door"..................

Vandaag weer wat verder wezen ruimen, mijn nichtje Marit komt helpen. Ik noem haar nog steeds mijn nichtje, omdat ze net even een stukkie kleiner is dan ik. Eigenlijk is het gewoon één groot lief "hart", die alle tijd voor je neemt en je overal mee wilt helpen.

We zijn dus weer lekker opgeschoten vandaag, In de loop van de week neemt ze haar vriend mee voor wat boorwerk (het zware werk laat ik nu even over aan de jongere generatie). Alles wat uit de kelder komt (en wat we willen bewaren) moet tenslotte ook weer ergens naar toe. Een bergkamer zogezegd (zie plaatje) .

Maar enfin, 14/15 juli begint de eerste chemokuur, daarna zal het beeld wel snel veranderen. Zowel wat slecht en goed is in mijn lichaam wordt afgebroken. Laten we hopen dat er meer slecht dan goed wordt aangepakt. Maar hoe dan ook, de strijd zal ik op termijn altijd verliezen.

Het is net een trein, die de afgrond in zal rijden. Dat gaat met een rotgang of ze remmen hem af en rijdt dan wat langzamer alsnog de afgrond in. Ik zit in die trein en kan er niet uit.