Mei-juni 2009
Als het lachen was, werd het gieren en als het praten was aan de telefoon moest je met kauwgom in de mond en een glas water aan de hand je telefoon gesprek voeren. Wat een gedoe weer allemaal dacht ik zo.
In het begin konden we er thuis allemaal nog wel om lachen. Iets leuks op tv en daar begon Ron weer met de gierende salvo's. Dochter lief zei altijd tegen haar vriendinnen: "Als mijn vader lacht gaat het helemaal zo van....................." (Je zou de lach/gegier geluiden zo voor een film kunnen gebruiken).
Telefoongesprekken voeren en praten werd steeds lastiger. Alle woorden met een A, O, U, I e.d. erin (bij deze letters blaas je lucht uit) werden hele ademhalingsoefeningen om het woord uit te spreken. "Huren" werd Huuuuuchuuchuchuchuren en "Vis" werd Viuuuuuuuuuuuchuuuchuuuchuucehm enz. enz.
Soms kondigde ik het al een beetje aan met: Ik ben een beetje hoesterichuuuuuuchuchuchu. Niet dan ik er wat mee opschoot, maar ja.
Aangezien ik steeds meer last van de "Astma" kreeg dacht ik dat het daar aan lag. En met al dat gekuch waagde ik me al niet eens meer aan een pinda. Stel je voor. Je stikt in een pinda!!!
Dus toch maar naar de huisarts gegaan en een levenslange puffer abonnement aangeschaft. TOTDAT. TOTDAT............. er na een maand twee grote bobbels in mijn hals verschenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten