Dinsdag 11 augustus 2009.
Is niets interessants over te zeggen.
"Hoe voelt u zich"? Bloedwaardes heb ik binnen, hartfilmpje is oké. Ziet er goed uit. U kunt de volgende chemokuur in. Even wat afspraken maken voor de volgende bloedproef en opname en ik zie u de volgende keer weer.
Wel moet ik zeggen dat ik een heel aardige vrouwelijke oncoloog heb. Heeft zelf ook kinderen en heeft het er af en toe wel eens moeilijk mee als een gezinsgelijke situatie aan haar bureautje zit. Dan komt het soms wel even dichtbij dat iedereen deze ellende kan overkomen. Ze doet haar best, neemt de tijd voor je. Houdt contact en ik mag altijd bellen en maakt tijd vrij voor je als dat nodig is.
Ik heb het idee dat de chemo aanslaat, zegt de oncoloog. Met een wondertje heb je dan de kans dat de groei zich even rustig houdt en dat je in redelijke kwaliteit van leven afscheid kan nemen.
Ik zie dat ook wel als een pluspunt, hoor. Maar één tel later gaat mijn leven in de hel op aarde verder.
Geniet zolang van alles wat kan, zegt men. Maar alles waarvan je geniet ga je extra hard missen. Enfin, jezelf in de schuur opsluiten voor een jaartje of zo is het ook niet.
Blijft toch erg lastig, hoor. Waar ik van geniet is dat ik er ben voor vrouw en kids. Lana, Fee en Liesbeth. Ik kan nog iets voor ze betekenen. Van een bakje koffie zetten tot naar hun verhalen luisteren en soms een een klein beetje meehelpen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten