Donderdag 5 november 2009.
Mijn chemokuren waren om de drie weken. Om de drie weken trof je vaak dezelfde chemoklanten aan. Ook zij moesten om de drie weken voor de kuur. We waren "het groepje van 6".
Mijn chemokuren waren om de drie weken. Om de drie weken trof je vaak dezelfde chemoklanten aan. Ook zij moesten om de drie weken voor de kuur. We waren "het groepje van 6".
.
We hadden het vaak over: "we drijven allemaal in een gammel 1-persoons bootje op de grote oceaan". Het is gewoon wachten wiens bootje het eerst uit elkaar valt en zinkt. Met alle macht probeer ik op mijn manier het bootje zo lang mogelijk drijvende te houden.
In een korte tijd krijg je een band met deze mensen. Je bent tenslotte 24 uur pd. bij elkaar. Helaas is van de week weer een van dit groepje overleden. Dat grijpt je dan enorm aan.
Deze vrouw was een echte ijzervreetster (eigenaar van groot makelaarskantoor in Purmerend, en net de hele zaak over gedaan aan twee personeelsleden). Het was tijd voor vakanties en genieten.
Veel gesprekken met haar gevoerd en ik heb vele tips van haar gekregen.
De dag dat ze het ziekenhuis verliet (bij mijn derde chemo), zei ze nog: "Zo! Alles (uitzaaiingen) is weer geslonken en ik kan er weer een tijdje tegen. Dus voorlopig zie je me niet meer!"
Helaas het mocht niet zo zijn. Bij mijn vijfde kuur hoorde ik dat ze in en kamertje apart lag. Ik besloot haar even op te zoeken. Ik moest op de deur kijken voor haar naam, want toen ik haar zag, herkende ik haar niet eens. Was een zeer triest beeld van een ijzervreetster, die moe gestreden was. Zelfs toen zei ze nog, terwijl ze een lach op het gezicht probeerde te trekken: "Sterkte jongen en knok er voor"! Drie weken later is ze overleden.
In een korte tijd krijg je een band met deze mensen. Je bent tenslotte 24 uur pd. bij elkaar. Helaas is van de week weer een van dit groepje overleden. Dat grijpt je dan enorm aan.
Deze vrouw was een echte ijzervreetster (eigenaar van groot makelaarskantoor in Purmerend, en net de hele zaak over gedaan aan twee personeelsleden). Het was tijd voor vakanties en genieten.
Veel gesprekken met haar gevoerd en ik heb vele tips van haar gekregen.
De dag dat ze het ziekenhuis verliet (bij mijn derde chemo), zei ze nog: "Zo! Alles (uitzaaiingen) is weer geslonken en ik kan er weer een tijdje tegen. Dus voorlopig zie je me niet meer!"
Helaas het mocht niet zo zijn. Bij mijn vijfde kuur hoorde ik dat ze in en kamertje apart lag. Ik besloot haar even op te zoeken. Ik moest op de deur kijken voor haar naam, want toen ik haar zag, herkende ik haar niet eens. Was een zeer triest beeld van een ijzervreetster, die moe gestreden was. Zelfs toen zei ze nog, terwijl ze een lach op het gezicht probeerde te trekken: "Sterkte jongen en knok er voor"! Drie weken later is ze overleden.
Het lijkt mij erg moeilijk als je dit soort berichten hoort. En zo knap dat ze dan nog aan een ander kan denken.
BeantwoordenVerwijderenLaat de moed niet zakken, heel veel sterkte.
Liefs Ina