(22) Losse haren

Dinsdag 28 juli 2009.

Afgelopen dagen waren bar en bar slecht.

Praten is/was al bijna niet meer mogelijk. (hoesten en proesten). Waarschijnlijk door de uitzaaiingen achter het borstbeen (luchtwegen e.d.) is alles meteen geïrriteerd bij het praten met lange en vermoeiende hoestbuien. (Ook de astma draagt er zeker aan bij).

Rob en Amaryllis zijn afgelopen vrijdag langs gewenst. Dat was heel fijn.

Energie om het huis uit te komen was er niet. Een rondje door de tuin lopen en dat was het wel weer. Plof ik op de bank en zap de tv-kanalen af. Ik moet me helemaal nestelen in een bepaalde zithouding om het een beetje te kunnen uithouden.

Waarom blijf ik zo moe?
De chemo die ik krijg bestaat uit 3 delen. Een derde deel van de chemokuur (de eerste twee krijg je via een infuus) is te zwaar als infuus en wordt dus verdeeld over 14 dagen 8 pillen p.d. Dus je herstelt gewoon niet. Pas na de 14 dagen mag ik een weekje stoppen met de pillen. En wie weet voel ik me dan even een paar dagen goed. In de derde week, als alles goed met mij is (bloed/hart), krijg ik de tweede chemo en begint het "sprookje" weer van voor af aan.

Gisteren was toevallig de huisarts even op bezoek. Beetje praten over alles en nog wat. Ook over euthanasie en als de dag komt dat je er zo slecht aan toe bent of je dan nog wel thuis wilt zijn etc. Het zijn niet mijn dagelijkse gesprekken, maar wel goed om het zo eens over te hebben.

Enfin, dat gehoest zat haar niet lekker. Zou kunnen duiden op een beginnende infectie en dat moet je helemaal niet hebben (mijn weerstand is heel erg laag i.v.m. de chemo).

Na koortsmeting (twijfelgeval dus ) toch maar naar het ziekenhuis. Alles doorgemeten, bloedafname, ECG, overleg met internist e.d. hoefde ik net niet aan de anti-biotica, maar bij enige vorm van koorts direct naar het ziekenhuis.

Haren vallen uit!

Het zat er aan te komen. Een bizarre ervaring! Dat als je aan je haren trekt en je dan een hele pluk haren in je handen hebt. Niet leuk. Geeft een beetje het gevoel dat je echt in verval aan het raken bent. Nu dus maar op zoek naar een kledingstuk voor het hoofd. Ik denk dat ik het maar een beetje origineel houd, met een Pakol (Afghaanse muts). Uiterst functioneel.

Het leven is van dag tot dag. Het is raar maar waar, elke lekkere hap, die je in het verleden zo naar binnen slobberde is nu iets waar ik (nog) intens van kan genieten. Zoals vandaag bijvoorbeeld. Een paar gamba's in de griloven. Bij elk hapje (doe je zowat in slow motion) zou je willen dat je dit nog je leven lang zou willen proeven. Je gevoelens zijn op dat moment heel erg dubbel. Maar enfin, het is genieten van dat "heerlijke" moment. Andere tijden zullen ongetwijfeld komen.

Zo ook met tv-kijken. Voorheen zapte ik maar van kanaal tot kanaal, nu kijk je met volle aandacht naar de mooiste documentaires op National Geographic en Discovery.

Woendsdag weer naar het ziekenhuis. Een gesprek met de plaatsvervangend oncoloog en wie weet wel weer bloedafname. Daarna een gesprek met de dr. van Research Oncologie. Ik had een gesprek met haar aangevraagd. Misschien dat er naast de chemo nog iets is waar je op zou kunnen letten.

PS. Bedankt voor reacties op mijn blog, dat is erg lief.