(23) Trouwringen

Vrjidag 31 juli 2009.

De dag dat we onze trouwringen uitzochten vergeet je natuurlijk nooit. Natuurlijk weet je op zo'n dag nooit hoe een getrouwde relatie eindigt, maar enfin.

Huwelijksreis. Misschien toch wel leuk en het vermelden waard. Deze deden we stiekem. Ook trouwden we stiekem de dag voor vertrek. Een reis naar Noord-Afrika. Het toen nog totaal onbekende Tunesië als vakantieland. Een prachtige ervaring. Met een drie daagse tour met groepje in heuse Good Old Brittain Land Rovers door de Sahara. Niks geen airco of mooie banken. Gewoon aan beide kanten van de Land Rovers een paar houten bekleden planken. Maar echt de mooiste dingen gezien. Ritten door de bloedhete woestijn, gloeiend hete zoutmeren en heuze oases met een tentenkamp, waar een rotsgebied was met watervallen en palmbomen. Echt als in een prinsessensprookje (2 minuten verder rijden weer volop in de woestijn). Plus nog vele dingen meer gezien (paradijsjes midden in woestijn), waar waarschijnlijk nu geen toerist meer mag komen. In die tijd werd onze caravaan aan Jeeps, door het leger nog teruggestuurd, omdat we te dicht bij de Libische grens waren aangekomen. Na terugkomst van deze reis wel een (trouw)feestje gegeven natuurlijk.

Enfin, dat even tussendoor. Liesbeth had het schitterende idee onze touwringen in elkaar te schuiven. (haar vinger is een stukje dunner, dan die van mij). En de twee ringen met briljanten aan elkaar te verbinden en als halssieraad verder te dragen. Ik vond het een idee waar ik meteen enthousiast over was. Super idee gewoon.

Soms klinkt het wel luchtig, als ik zo over mijn ziektebeeld schrijf, maar af en toe kruipt er echt wel een traan over de wang, vooral bij het tikken van een berichtje zoals over het idee met trouwringen.

Maar enfin, het leven gaat door en zolang ik er ben maken we er maar het beste van. Zoals het doen van een aantal aankopen die je t.z.t. eens van plan was te doen, doe je nu eerder om er toch nog van te genieten en ook dat je(ik) liever heb dat het nu is geregeld, dan dat Liesbeth het alleen moet belissen. Zoals de al jaren lekkende carport (zelfgemaakt, dat dan weer wel natuurlijk). Heeft jaren voldaan, maar.......... we zouden t.z.t. wel een keer een nieuwe kopen, dus dat doen we deze week nog maar (bestellen). Als de chemo aanslaat en je zou een periode zonder chemo kunnen, dan ligt een klein reisje misschien wel in het verschiet. Helaas is dat... niets anders dan afwachten en toekomstmuziek.

Verder ga ik nog steeds als een oud opaatje door het leven. Af en toe doe je een klein klusje, de vaatwasser uitruimen en zoals vandaag het gras gemaaid (niet met de handmaaier hoor).

Natuurlijk denk ik ook veel over hoe het later verder zal gaan (wat is later denk je dan..........). Die gedachten geven me koude rillingen/tranen. Liesbeth heeft natuurlijk zo ook haar zorgen, "mij mag niets gebeuren", nog twee kids, die naar een "eindbestemming" moeten.

Al met al probeer je de zaken te laten lopen zoals ze moeten, maar het valt niet altijd even mee.

PS: MB nog bedankt voor je schitterende brief, echt super! En AB een fijne vakantie.