Zaterdag 29 augustus 2009.
Redelijk door de derde chemo gekomen. Helaas wel een ader dicht over de hele arm door de reactie van de heftige chemo (geeft brandwondeffect) en nu compleet dicht door littekenweefsel. Die is dus afgeschreven. Komt geen druppel bloed meer door.
Nu is de chemo in de andere arm gegaan. Hopen dat die goed blijft en volgende keer maar een ader in de voet of zo. Maar even niet meer door dezelfde ader. Door halsader met een portocap vind ik een eng idee. Krijg je zo een vulgat in de halsslagader. Nee, nog maar even niet. In de hand kan ook niet want dat beweegt te veel. Ik stop hem wel in het gips. Kan hij niet bewegen ook. Hadden ze wel oren naar. Ook nog nooit door iemand bedacht. Nog even ik kan nog als adviseur aan de slag.
Helaas had ik niet mijn eigen chemokamertje. Was al bezet. Nu met vier mensen op de kamer. Helaas drie van deze vier incl. mijzelf waren ongeneeslijk ziek. Dus ten dode opgeschreven. Praten over elkaars ziekte gaat dan anders dan dat je met mensen praat, die (nog) niet dood gaan.
Op de één of andere manier voel je elkaar beter aan en waar je/we werkelijk in het leven staan.
Veel tranen voor een ieder die dag. Helaas ook van een zuster gehoord dat er nog een paar hele jonge mensen zijn met kanker, die helaas ook ongeneeslijk ziek zijn. Een vader van 32 met 2 kinderen en van de week een jonge moeder overleden (42 jaar) aan kanker, met twee dochters. Bah, wat een ziekte is het toch.
De eerste twee dagen waren goed door te komen, we lagen met drie personen, waarvan een 71-jarige vrouw, die veel sliep. De andere dame, 61, was goed mee te praten. Maar 61 is ook veel te vroeg om te gaan. Ik kende haar van het Nederlands Kinder Theater waar dochter Fee ook op zit. Bizar genoeg kwam ik ook nog meer kennissen uit Purmerend tegen, wiens vader/moeder op deze afdeling liggen (Longafdeling). En ook nog een verpleegster, wiens dochter vroeger bij mijn dochters op school zat.
Het ging al te lang goed, dus op de tweede avond begon de ellende.
De tweede avond werd er een vrouw binnengebracht die een bacterie uit een vreemd land bij zich droeg (zij was zelf niet in buitenland geweest) + een virus, dat ze niet konden plaatsen. Zij had al twee weken niet gegeten en alles wat er van achter uitkwam is water. 20 kg afgevallen.
EN HAAR LEGGEN ZE DAN TEGENOVER MIJ MET MIJN MINIMALE WEERSTAND DOOR DE CHEMO! Ik snap het niet meer, hoor!!! Vrouw was ook behoorlijk van de wereld. Wilde de zuster niet roepen met het belletje, want die komen toch niet. Dus luierdrama alom.
De dame van 71 geven ze een klysma op het toilet, waar ik ook kom. En jawel, als ik ga ligt het bloed in de WC en poep op de rand.
Zelf moet ik daar mijn verzameling urineflessen neerzetten, die, waar ik later achter kwam, aan de onderkant lekten, vandaar dat ook de stank niet meer te harden was en mijn urine is zo giftig als de pest van de chemo.
Donderdagavond werden er nog drie spoedgevallen op de vleugel binnengebracht, waar maar één volwaardige kracht op de zaal (+ twee zaalhulpen) was. Dit ging dus never nooit goed. Tijdens de pillenronden voor iedereen op die vleugel ging het helemaal fout. Omdat hij, de verpleger, constant werd opgepiept, moest hij weer naar de volgende. Op een gegeven moment heeft hij aan mij gevraagd of wat hij neer neerlegde (aan pillen en spuiten) voor wie het ook weer was. Bij terugkomst wist hij dan voor wie dat ook weer was. Enfin, nood breekt wetten en heb hem helpen onthouden voor wie welke pil en spuit was (kwestie van even opschrijven). Voor mij hoeft hij niets te doen, ik doe mijn eigen ding wel.
In de nacht van woensdag op donderdag hadden ze de infuus(nier)doorspoeling (ik sliep natuurlijk) op een veel te langzame tijd gezet. Dus i.p.v. dat ik donderdag op 15.00 uur het ziekenhuis kon verlaten, werd het 22.00 uur. Je kan het de mensen van de nachtdienst ook niet kwalijk nemen. Het staat zo op de verpakking. Maar op het behandelplan staat een berekening van 5 zakken in 21 uur laten doorlopen. En ja....... wat doe je dan als je net in de nachtdienst binnenkomt.
Natuurlijk weer mijn klachten ingediend. Ach...... eens leert men het wel een keer denk ik.
Bah..... wat heb ik een hekel aan het feit dat alles maar steeds meer moet met minder mensen, omdat ze denken "op deze wijze werkt het ook wel". Schrijf maar een behandelplan en wie het leest snapt het wel.
In ieder geval heb ik voor die verpleger, die zijn benen uit zijn kont heeft gerend, 2 bioscoopbonnen geregeld met mijn oncoloog . De oncoloog en zaalarts zaten donderdagavond 21.00u nog aan mijn bed om het e.e.a. door te nemen. M.b.t. mijn klachten. Ook zij beaamden dat dit echt niet kon.
Donderdag heb ik veel op het zitje doorgebracht buiten de vleugel. Staat ook een TV (mijn tv kaart was op en mijn telefoonaccu was leeg), maar de hoofdreden was dat ik niet meer op de zaal wilde waar iemand is met een vreemde bacterie en een virus in zich. Ik voelde me er gewoon niet meer op mijn gemak. Ik heb mijn beklag gedaan. (Ik val wel meteen weer in mijn oude rol. "Ron die altijd wel wat te mopperen of te zeuren heeft, maar terecht toch!!!!).
Volgende keer stel ik eisen vooraf. Dit wil ik echt niet nog een keer! 10.000 excuses, maar wat heb ik daaraan. Je merkt nu echt wel dat er in de gezondheidszorg van alles speelt, maar ook op scholen is het dezelfde ellende, maar dan in een andere vorm.
Als met al gaat het wel een beetje. Eerst maar weer eens 14 dagen doodmoe zijn en daarna de PET/CT scan zien of de uitzaaiingen wat zijn afgenomen!
Redelijk door de derde chemo gekomen. Helaas wel een ader dicht over de hele arm door de reactie van de heftige chemo (geeft brandwondeffect) en nu compleet dicht door littekenweefsel. Die is dus afgeschreven. Komt geen druppel bloed meer door.
Nu is de chemo in de andere arm gegaan. Hopen dat die goed blijft en volgende keer maar een ader in de voet of zo. Maar even niet meer door dezelfde ader. Door halsader met een portocap vind ik een eng idee. Krijg je zo een vulgat in de halsslagader. Nee, nog maar even niet. In de hand kan ook niet want dat beweegt te veel. Ik stop hem wel in het gips. Kan hij niet bewegen ook. Hadden ze wel oren naar. Ook nog nooit door iemand bedacht. Nog even ik kan nog als adviseur aan de slag.
Helaas had ik niet mijn eigen chemokamertje. Was al bezet. Nu met vier mensen op de kamer. Helaas drie van deze vier incl. mijzelf waren ongeneeslijk ziek. Dus ten dode opgeschreven. Praten over elkaars ziekte gaat dan anders dan dat je met mensen praat, die (nog) niet dood gaan.
Op de één of andere manier voel je elkaar beter aan en waar je/we werkelijk in het leven staan.
Veel tranen voor een ieder die dag. Helaas ook van een zuster gehoord dat er nog een paar hele jonge mensen zijn met kanker, die helaas ook ongeneeslijk ziek zijn. Een vader van 32 met 2 kinderen en van de week een jonge moeder overleden (42 jaar) aan kanker, met twee dochters. Bah, wat een ziekte is het toch.
De eerste twee dagen waren goed door te komen, we lagen met drie personen, waarvan een 71-jarige vrouw, die veel sliep. De andere dame, 61, was goed mee te praten. Maar 61 is ook veel te vroeg om te gaan. Ik kende haar van het Nederlands Kinder Theater waar dochter Fee ook op zit. Bizar genoeg kwam ik ook nog meer kennissen uit Purmerend tegen, wiens vader/moeder op deze afdeling liggen (Longafdeling). En ook nog een verpleegster, wiens dochter vroeger bij mijn dochters op school zat.
Het ging al te lang goed, dus op de tweede avond begon de ellende.
De tweede avond werd er een vrouw binnengebracht die een bacterie uit een vreemd land bij zich droeg (zij was zelf niet in buitenland geweest) + een virus, dat ze niet konden plaatsen. Zij had al twee weken niet gegeten en alles wat er van achter uitkwam is water. 20 kg afgevallen.
EN HAAR LEGGEN ZE DAN TEGENOVER MIJ MET MIJN MINIMALE WEERSTAND DOOR DE CHEMO! Ik snap het niet meer, hoor!!! Vrouw was ook behoorlijk van de wereld. Wilde de zuster niet roepen met het belletje, want die komen toch niet. Dus luierdrama alom.
De dame van 71 geven ze een klysma op het toilet, waar ik ook kom. En jawel, als ik ga ligt het bloed in de WC en poep op de rand.
Zelf moet ik daar mijn verzameling urineflessen neerzetten, die, waar ik later achter kwam, aan de onderkant lekten, vandaar dat ook de stank niet meer te harden was en mijn urine is zo giftig als de pest van de chemo.
Donderdagavond werden er nog drie spoedgevallen op de vleugel binnengebracht, waar maar één volwaardige kracht op de zaal (+ twee zaalhulpen) was. Dit ging dus never nooit goed. Tijdens de pillenronden voor iedereen op die vleugel ging het helemaal fout. Omdat hij, de verpleger, constant werd opgepiept, moest hij weer naar de volgende. Op een gegeven moment heeft hij aan mij gevraagd of wat hij neer neerlegde (aan pillen en spuiten) voor wie het ook weer was. Bij terugkomst wist hij dan voor wie dat ook weer was. Enfin, nood breekt wetten en heb hem helpen onthouden voor wie welke pil en spuit was (kwestie van even opschrijven). Voor mij hoeft hij niets te doen, ik doe mijn eigen ding wel.
In de nacht van woensdag op donderdag hadden ze de infuus(nier)doorspoeling (ik sliep natuurlijk) op een veel te langzame tijd gezet. Dus i.p.v. dat ik donderdag op 15.00 uur het ziekenhuis kon verlaten, werd het 22.00 uur. Je kan het de mensen van de nachtdienst ook niet kwalijk nemen. Het staat zo op de verpakking. Maar op het behandelplan staat een berekening van 5 zakken in 21 uur laten doorlopen. En ja....... wat doe je dan als je net in de nachtdienst binnenkomt.
Natuurlijk weer mijn klachten ingediend. Ach...... eens leert men het wel een keer denk ik.
Bah..... wat heb ik een hekel aan het feit dat alles maar steeds meer moet met minder mensen, omdat ze denken "op deze wijze werkt het ook wel". Schrijf maar een behandelplan en wie het leest snapt het wel.
In ieder geval heb ik voor die verpleger, die zijn benen uit zijn kont heeft gerend, 2 bioscoopbonnen geregeld met mijn oncoloog . De oncoloog en zaalarts zaten donderdagavond 21.00u nog aan mijn bed om het e.e.a. door te nemen. M.b.t. mijn klachten. Ook zij beaamden dat dit echt niet kon.
Donderdag heb ik veel op het zitje doorgebracht buiten de vleugel. Staat ook een TV (mijn tv kaart was op en mijn telefoonaccu was leeg), maar de hoofdreden was dat ik niet meer op de zaal wilde waar iemand is met een vreemde bacterie en een virus in zich. Ik voelde me er gewoon niet meer op mijn gemak. Ik heb mijn beklag gedaan. (Ik val wel meteen weer in mijn oude rol. "Ron die altijd wel wat te mopperen of te zeuren heeft, maar terecht toch!!!!).
Volgende keer stel ik eisen vooraf. Dit wil ik echt niet nog een keer! 10.000 excuses, maar wat heb ik daaraan. Je merkt nu echt wel dat er in de gezondheidszorg van alles speelt, maar ook op scholen is het dezelfde ellende, maar dan in een andere vorm.
Als met al gaat het wel een beetje. Eerst maar weer eens 14 dagen doodmoe zijn en daarna de PET/CT scan zien of de uitzaaiingen wat zijn afgenomen!
